I nigdy nie będziesz biała,

i nigdy nie będziesz czerwona,

zostaniesz biało-czerwona jak wielka zorza szalona,

czerwona jak puchar wina,

biała jak śnieżna lawina,

najukochańsza, najmilsza, biało-czerwona.

/K.I.Gałczyński „Pieśń o fladze”/

Flaga narodowa.  Dla wielu to symbol  dumy, która w Polsce ma kolory bieli i czerwieni.

Dzisiejsze barwy narodowe wywodzą się z herbu Królestwa Polskiego i herbu Wielkiego Księstwa Litewskiego. Decyzją Sejmu Królestwa Polskiego z 7 lutego 1831 roku ustalono:

„Izba senatorska i poselska po wysłuchaniu wniosków Komisyi sejmowych, zważywszy potrzebę nadania jednostajnej oznaki, pod którą winni łączyć się wszyscy Polacy, postanowiły i stanowią: 

Art. 1 – Kokardę narodową stanowić będą kolory herbu Królestwa Polskiego oraz Wielkiego Księstwa Litewskiego, to jest kolor biały z czerwonym.

Art. 2 – Wszyscy Polacy (...) te kolory nosić mają w miejscu, gdzie takowe oznaki dotąd noszonymi były”.

W 1919 r. kolory biały i czerwony uznano oficjalnie za polskie barwy narodowe. Na fladze RP aż do 1919 roku zawsze widniał biały orzeł i dopiero gdy w 1919 roku sejm uchwalił ustawę o godle i barwach RP po raz pierwszy rozdzielono godło oraz flagę. Dziś poza granicami RP, w naszych ambasadach, wiszą flagi z orłem, tak samo na granicy RP, a w kraju wywieszane są flagi biało-czerwone bez orła.

Święto Flagi Rzeczpospolitej Polskiej zostało ustanowione specjalną ustawą w lutym 2014 r., a zapoczątkował je poselski projekt z roku 2003 roku. Wybrano dzień 2 maja, ponieważ w czasach komunizmu w tym dniu władze kazały szybko ściągać wywieszone na 1 maja flagi, żeby nie wisiały jeszcze 3 maja, a więc w rocznicę uchwalenia Konstytucji 3 maja, święta nieuznawanego w PRL. W tym dniu przypada też rocznica zawieszenia przez polskich żołnierzy biało-czerwonej flagi w Berlinie w 1945 roku.

2 maja obchodzony jest też Dzień Polonii i Polaków za granicą.